هدف این مقاله بررسی رابطه ی بین خودهای ممکن شخصیتی و عوامل انگیزشی و نقش آن ها در یادگیری زبان فارسی است. مقوله ی انگیزش و تاثیر آن بر یادگیری زبان یکی از مسایل حایز اهمیت در امر آموزش است. بررسی و شناسایی انواع انگیزش و عوامل انگیزشی می تواند گام موثری برای ارتقای کیفی آموزش زبان باشد. برای یادگیری اصولی و مطلوب هر زبان می بایست عناصر و متغیرهای تاثیرگذار بر این عرصه را شناسایی نمود. اساس این پژوهش بر مبنای نظریه ی نظام خودانگیزشی دورنیه استوار است. علاوه بر عناصر اصلی این نظام نقش چند خودممکن انگیزشی از جمله متغیر احساسی اضطراب و دو متغیر میزان صحبت کردن در کلاس و علاقه به صحبت کردن در کلاس بررسی شده است. بدین منظور پرسشنامه ای در چارچوب نظریه ی برگزیده، بین جامعه ای متشکل از 146 فارسی آموز سطح پیشرفته ی مرکز آموزش زبان فارسی قزوین در دو ترم آموزشی سال 98-97 با ملیت های مختلف توزیع و برای تحلیل داده ها از نرم افزار اس پی اس اس نسخه ی 18 استفاده شد. یافته های پژوهش گواه بر آن است که متغیر اضطراب با متغیرهای ترفیع محور، تجربیات یادگیری، خود آرمانی و تلاش فردی ارتباط مستقیم دارد، درحالی که با متغیر های پیشگیری محور، علاقه به صحبت کردن و میزان صحبت کردن در کلاس ارتباط معناداری ندارد. خود آرمانی نیز با متغیرهای پیشگیری محور و ترفیع محور ارتباط مستقیم دارد. متغیرهای پیشگیری و ترفیع محور تقریبا به میزان برابر موجب افزایش تلاش فردی زبان آموز می شوند. تحلیل ها همچنین نشان می دهد که خود بایسته و تجربیات یادگیری به طور معنی داری در پیش گویی میزان صحبت موثر هستند، اما متغیر خودآرمانی متغیر پیش گوی معنی داری نیست. این زبان آموزان از صحبت کردن در کلاس مضطرب نمی شوند، ضمن این که میل درونی آن ها به صحبت کردن بیشتر آن ها را به فعالیت سوق می دهد تا میزان صحبتشان در کلاس.

«خود» به عنوان مفهوم چالش برانگیز قرن بیستم تاکنون در دو طیف ذات گرا و تجربه گرا موردبحث و بررسی قرار گرفته است. گروه اول آن را منحصربه فرد می دانند و دسته دوم آن را محصول کنش اجتماعی صورت بندی می کنند. باتوجه به رویکرد نوع دوم، با ایجاد دیگری ها و صحنه های متفاوت از فضای واقعی خودها در حال تغییر در فضای مجازی هستند. به نوعی که یک خود می تواند با ماسک های متفاوتی در موقعیت ها و پلتفرم های متنوعی حضور پیدا کند و در برابر دیگری های متنوع، بازنمایی متفاوتی داشته باشد. در این مقاله با ابژه کردن روحانیت به عنوان یکی از فعالان حاضر در فضای مجازی تلاش بر آن گردید با روش مصاحبه از کنشگران شاخص در این فضا، مسائل اخلاقی و معنوی منتج از تحولات خود را مورد بررسی و مداقه قرار دهیم. از روش تحلیل محتوای کیفی در راستای پاسخ به سؤالاتمان استفاده کرده و آنها را دسته بندی نمودیم. مسائل به دست آمده عبارت است از این جهانی و آن جهانی بودن روحانیت، تعامل با گروههای ناهنجار تهدید و فرصت تبلیغی، شکوفایی خود ممنوعه، خودافشایی اندرونی و بیرونی، خودشیفتگی و مواردی از این قبیل که به تفسیر در این مقاله بدان اشاره شده است.

هدف: هدف از پژوهش حاضر ساخت، و رواسازی و اعتباریابی پرسشنامه توازن خودهای ممکن در دانش آموزان بود. روش: روش پژوهش توصیفی از نوع همبستگی و جامعه آماری پژوهش حاضر شامل تمام دانش آموزان مقطع متوسطه اول شهر تهران به تعداد 243534 نفر در سال تحصیلی 98-1397 بود که از میان آن ها 421 نفر از دانش آموزان (207 دختر و 214 پسر) با روش نمونه گیری تصادفی چندمرحله ای انتخاب شدند. در مطالعه حاضر به منظور تعیین روایی عاملی پرسشنامه توازن خودهای ممکن از روش آماری تحلیل عاملی تایید استفاده شد. یافته ها: نتایج روش آماری تحلیل عاملی تاییدی نشان داد که ساختار سه عاملی پرسشنامه توازن خودهای ممکن شامل (87/1=df/2c، 914/0=CFI، 907/0=GFI، 854/0=AGFI، 076/0=RMSEA) بود. نتایج همبستگی بین ابعاد پرسشنامه، شواهدی را از ساختار چندبعدی ابزار فراهم آورد. ضرایب همسانی درونی مولفه های اهداف، وظایف و نگرانی های خود و کل گویه ها به ترتیب برابر با 97/0، 82/0، 88/0 و 87/0 به دست آمد. نتیجه گیری: از آنجا که شاخص های برازندگی مدل تحلیل عاملی از برازش مطلوب برخوردار بودند و میزان ضرایب آلفای کرونباخ حاکی از همسانی درونی گویه های این ابزار بود، پرسشنامه ساخته شده دارای روایی و پایایی مطلوبی است و می توان از آن برای سنجش توازن خودهای ممکن و بررسی وجود ناهمخوانی خودها در دانش آموزان متوسطه استفاده کرد.

هدف: هدف پژوهش حاضر تعیین نقش میانجیگر خودهای ممکن در رابطه بین چشم انداز زمان با اضطراب امتحان دانش آموزان بود. روش: روش پژوهش توصیفی از نوع مدلیابی معادلات ساختاری و جامعه آماری پژوهش حاضر شامل تمام دانش آموزان مقطع متوسطه دوم شهر تهران بود که در سال تحصیلی 99-98 مشغول به تحصیل بودند که از میان آن ها 255 دانش آموز به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. ابزارهای پژوهش شامل اضطراب امتحان ساراسون و همکاران (1958)؛ توازن خودهای ممکن زادشیر و همکاران (1399) و سیاهه چشم انداز زمان زیمباردو و بوید (1999) بود. برای تحلیل داده ها از روش مدلیابی معادلات ساختاری استفاده شد. یافته ها: در پژوهش حاضر ضریب مسیر غیرمستقیم بین چشم اندازهای آینده (01/0>p، 176/0-=β )، حال لذت گرا (01/0>p، 179/0-=β ) و گذشته مثبت (01/0>p، 076/0-=β ) با اضطراب امتحان منفی و در سطح 01/0 معنادار بود. ضریب مسیر غیرمستقیم بین چشم انداز گذشته منفی با اضطراب امتحان (01/0>p، 053/0=β ) مثبت و در سطح 01/0 معنادار بود. نتیجه گیری: به نظر می رسد چشم انداز زمان موجب می شود فرد برای اهداف بلند مدت خود برنامه ریزی کند، این طرح ریزی موجب افزایش تفکر امیدوارانه، داشتن منابع مقابله ای کافی و کارآمد برای تفکر هدفمند و آشنایی با مسیرهای لازم برای رسیدن به اهداف، می شود که در نهایت موجب شده دانش آموز اضطراب امتحان را تجربه نکند.

این مطالعه به بررسی رابطه بین سیستم خودهای انگیزشی زبان دوم ([1,2] (the L2 Motivational Self System)، اضطراب زبان دوم و رفتار واکنشی می پردازد. 1309 دانش آموز ایرانی مشغول به تحصیل در دوره های راهنمایی و دبیرستان سراسر کشور با پر نمودن یک پرسشنامه با روایی و پایایی قابل قبول، در این مطالعه شرکت نمودند. بر اساس مستنداتی از مطالعات انگیزشی زبان دوم، روانشناسی انگیزشی و تحقیقات مربوط به اضطراب زبان دوم، مدلی جهت آزمودن با استفاده از مدل یابی معادلات ساختاری (structural equation modeling) ارایه شد. داده های جمع آوری شده به نرم افزارهای تحلیل آماری وارد و مدل ارایه شده تایید شد: هفت مسیر از کل ده مسیر فرض شده معنی دار بودند. نتایج این مطالعه نشان می دهد که خود- آرمان زبان دوم (the ideal L2 self) به طرز معنی داری در تجربه یادگیری زبان دوم (L2 learning experience) و تلاش آماج (motivated behavior) زبان آموزان، تاثیرگذار بوده و رابطه معنی دار و منفی با اضطراب زبان دوم (L2 anxiety) آنها دارد؛ تجربه یادگیری زبان دوم بیش از دیگر متغیرها تلاش آماج آنان را افزایش می دهد؛ و خود- باید زبان دوم (the ought-to L2 self) به طرز معنی داری منجر به افزایش اضطراب زبان دوم می شود. بر اساس نتایج به دست آمده چندین استنباط عملی به همراه پیشنهاداتی برای مطالعات آینده ارایه شده است.

خودهای ممکن مدرسان یک شبه شکل نمی گیرد، بلکه فرآیندی مستمر است که عوامل مختلفی مانند تجربه تدریس ممکن است بر آن تأثیر بسزایی داشته باشد. این مطالعه با هدف بررسی تعریف خودهای ممکن در آینده در بین مدرسان زبان انگلیسی با تمرکز بر تجربه تدریس آنها انجام شد. برای انجام این کار، از طرح نظرسنجی استفاده شد. جامعه هدف پژوهش، کلیه مدرسان زن و مرد زبان انگلیسی بود که در دبیرستان های دولتی ایران تدریس می کردند. از این جامعه آماری، تعداد 180 نفر (90 مرد و 90 زن) مدرس زبان انگلیسی از دبیرستان های شمال غرب ایران به روش نمونه گیری در دسترس در پژوهش شرکت کردند. برای جمع آوری داده ها از پرسشنامه اهداف خود انتظاری و پرسشنامه خودی که من از آن می ترسم استفاده شد. برای تجزیه و تحلیل داده های جمع آوری شده، از آمار توصیفی و تحلیل واریانس چندمتغیره استفاده شد. نتایج نشان داد که مدرسان آینده مدارس دولتی می ترسیدند که بی الهام به نظر برسند و بیشتر بر وظیفه متمرکز هستند تا کیفیت. مدرسان تازه کار می ترسیدند که نتوانند کلاس ها را کنترل کنند و بیشتر بر وظیفه متمرکز بودند تا کیفیت. و مدرسان باتجربه مدارس دولتی به دنبال دستیابی به رشد حرفه ای بودند و بیشتر بر کیفیت متمرکز بودند تا وظیفه. علاوه بر این، نشان داده شد که سه گروه مدرسان مورد مطالع از لحاظ خود انتظاری به طور معناداری متفاوت بودند. علاوه بر این، سه گروه مدریان در دو بعد کیفیت محور و وظیفه محور به طور معناداری با یکدیگر متفاوت بودند. نتایج مطالعه حاضر بر دانش ما از خودهای ممکن مدرسان زبان انگلیسی و همچنین تأثیر تجربه تدریس بر ساخت / بازسازی خودهای ممکن مدرسان زبان انگلیسی می افزاید.

هدف از مطالعه حاضر1 آزمون مدل سیستم خودهای انگیزشی زبان دوم در بستر آموزش رسمی زبان خارجه در ایران است تا با توجه به سایر ویژگیهای این حوزه، تصویری روشن تر از تأثیرات سیستم خودهای انگیزشی بر میزان مهارت زبان آموزان به دست آید. شرکت کنندگان این پژوهش، شامل 892 دانش آموز و دانشجو بودند که از طریق نمونه گیری سهمیه ای انتخاب شدند. ابزارهای این پژوهش پرسشنامه های سیستم خودهای انگیزشی زبان دوم (دورنیه و تاگوچی، 2010)، آزمون استاندارد مهارت در زبان انگلیسی نلسون (300D) و پرسشنامه موقعیت اجتماعی-اقتصادی بود که میزان انگیزش و سطح مهارت انگلیسی این شرکت کنندگان را مورد سنجش قرار داد. نتایج نشان داد که مهارت در زبان انگلیسی را به ترتیب نگرش به یادگیری زبان انگلیسی، خودِ آرمانی و خودِ بایسته تبیین می کنند و اینکه انگیزش از طریق خودِ بایسته و انتظارات اطرافیان در جهت یادگیری زبان شکل نمی گیرد بلکه براساس نگرشی است که محیط یادگیری فراهم می کند. همچنین، وضعیت اجتماعی-اقتصادی خودِ آرمانی را تعدیل کرده و بر یادگیری زبان دوم تاثیرگذار است، یعنی افراد طبقه اجتماعی-اقتصادی بالا، خودِ آرمانی بالاتری داشتند، به طوری که این امر عملکردشان را بهبود بخشیده بود. در صورتی که افراد طبقه اجتماعی-اقتصادی پایین از مزایای انگیزشی خودِ آرمانی زبان دوم بی بهره بودند.

هدف: هدف پژوهش تعیین اثربخشی مشاوره مبتنی بر نظریه چند وجهی لازاروس بر خودهای ممکن، منبع کنترل و کاهش ولع مصرف مواد در معتادان تحت دارو درمانی بود. روش: روش پژوهش شبه آزمایشی با گروه گواه، پیش آزمون، پس آزمون، پیگیری 2 ماهه و جامعه آماری شامل 83 مرد معتاد 20 تا 45 ساله تحت دارو درمانی در مرکز ترک اعتیاد یاران در منطقه 18 تهران بود. به روش نمونه گیری هدفمند از میان آن ها 30 نفر انتخاب و در گروه های 15 نفره آزمایش و گواه جایگزین شد. ابزارهای پژوهش شامل پرسشنامه های خودپنداره راجرز 1951، منبع کنترل راتر 1966 و ولع مصرف لحظه ای فرانکن، هندریکز و ون دن برنیک (2002) بود که در سه مرحله توسط هر دو گروه تکمیل شد و برنامه مشاوره مبتنی بر نظریه چند وجهی لازاروس (2008) نیز در 8 جلسه هفتگی90 دقیقه ای برای گروه آزمایش اجرا و داده ها با استفاده از تحلیل واریانس مختلط با اندازه گیری مکرر تحلیل شد. یافته ها: نتایج نشان داد که مشاوره مبتنی بر نظریه چند وجهی لازاروس بر خودهای ممکن (51/36 =F، 001/0 =P)، منبع کنترل (28/41 =F، 001/0 =P) و کاهش ولع مصرف مواد (68/40 =F، 001/0 =P) تأثیر داشته و این تأثیر در مرحله پیگیری نیز پایدار مانده است. نتیجه گیری: از آنجا که مشاوره مبتنی بر نظریه چند وجهی لازاروس می تواند با تغییر فرایند و محتوای شناخت ها و ارتقاء مهارت های شناختی، عاطفی و رفتاری بر خودهای ممکن، منبع کنترل و کاهش ولع مصرف مواد معتادان تأثیرگذار باشد؛ بنابراین می توان از این روش مشاوره ای که کم هزینه و کارامد است؛ در کنار دارو درمانی برای درمان پایدار معتادان استفاده کرد.